Het gaat nu echt beginnen!

Het is maandagochtend, 6.00 uur en we zijn wakker. Dat wil zeggen de jarige Jet Natalie en ik. Met opvallend heldere stem zing ik ‘lang zal ze leven’ en kijken we het filmpje welke haar vrienden en familie voor haar hebben gemaakt. Je wordt tenslotte maar 1x veertig! Na die gevierd te hebben met cadeaus namens de afdeling thuis en de groep hier, en slingers en lieve felicitaties, was het tijd om onze tocht richting de bouwplaats te beginnen. Onderweg stoppen we om Wiseman op te halen - werkzaam voor Habitat - en water en een bal te kopen, zodat er met de kinderen gespeeld kan worden.

Wanneer we het dorp naderen, worden we omring door tientallen kinderen en vrouwen die al zingend en dansend ons in alle staten van emotie brengt. Wat voelen we ons vereerd, maar ook nietig en in de war. Alsof we de nationale sporthelden zijn die net thuiskomen met een paar gouden plakken.... We zien de kindjes in hun vaak gescheurde kleren, met een grijns van oor tot oor en een rij prachtige tanden. Pffffffff wat heftig dit.

Als we een voor een de bus verlaten wordt er gedanst en iedereen van onze groep wordt gevraagd (lees: in de krijg getrokken) om mee te dansen. Daarna worden we welkom geheten en maken we kennis met Evance, Innocent en zijn tante en haar gezin. Breekmoment 2 en het is nog geen 9.00 uur geweest. 

Na ook kennisgemaakt te hebben met de voormannen op de bouwplaats, trekken we onze werkschoenen aan, handschoenen aan de handen en beginnen we vol goede moed aan ons project. Eerst zware betonblokken plaatsen voor de fundering, en dan langzaam, steen voor steen naar boven. Het woord 'langzaam' is er een die wij even vergeten zijn; als een dolle mina worden en menselijke treintjes gevormd om de stenen aan elkaar door te geven. We voelen ons beresterk en stoer, we zijn begonnen! Drinken is super belangrijk, net als regelmatig pauzeren. Dit doen we wel, vaak niet vol enthousiasme, zeker niet als je er lekker in zit, maar het moet. Het zonnetje brandt, af en toe een zuchtje wind, maar als je er even over nadenkt is het best raar dat we hier in een voor ons onbekend klimaat, de ganze dag staan fysiek te zwoegen, terwijl we vrijwel allemaal een kantoorjob hebben. Maar niet te lang bij stil staan, doorgaan!! Lunch en pauzes zijn super verzorgd.

De kindjes blijven keurig op afstand, maar als Dé Bal (met Duitse vlag erop, ze hadden ECHT geen andere) tevoorschijn komt, is er geen houden meer aan; er wordt gevoetbald met de kindjes en later komen de vrouwen aangehold en wordt er zeer fanatiek gelummeld (fanatiek vanuit zowel onze vrouwelijke inbreng, als de lokale dames). Met andere kindjes wordt gezongen en worden namen uitgewisseld. De kleintjes snappen dat niet zo goed en praten alleen maar na. ‘Well hello, my name is Kim, what’s your name? En dan de volgende reactie: well hello, my name is Kim, what’s your name? Fantastisch! Er vielen steeds plukjes haar uit mijn staart op mijn voorhoofd en ze vonden het prachtig deze steeds terug te strijken. Wat een kanjers, wat een moppies. Ik weet nu al dat het vrijdag een zwaar afscheid gaat worden...

We hebben fantastisch gewerkt vandaag, en hebben wel een vies biertje verdiend. Daarna douchen - een hele onderneming maar gelukt - en wat is dat een feest. Om 19.30 uur aan tafel, met als toetje een verjaardagskaart voor Natalie. Nog 1 drankje op het terras gedaan en daarna kwam de man met de hamer bij iedereen buurten. Vraag niet hoe maar we gingen pas tegen middernacht slapen. Nog vol adrenaline en ook zin in de dag van morgen...